Σελίδες

5.12.10

Σημειώσεις μιας μεταβατικής περιόδου


    Τα κείμενα αυτών των τελευταίων αναρτήσεων ήταν από την πρώτη περίοδο του Liquid days. Τότε το ιστολόγιο χόρευε ζεϊμπέκικο μεταξύ σοβαρού και αστείου, επίκαιρου και παλιομοδίτικου, ψάχνοντας για ύφος και μορφή. Ήταν και για μένα μια μεταβατική περίοδος, στη διάρκεια της οποίας ανακάλυψα πόσο απαραίτητη μου είναι η γραπτή έκφραση.

   Ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό. Όμως, και τα άλλα, αν τα προλάβεις πριν σε φάνε, σε δυναμώνουν. Το απέδειξε και η NASA με την ανακάλυψη στον πάτο της Αμερικανικής λίμνης των βακτηρίων που τρέφονται και περιέχουν στο γενετικό τους υλικό αρσενικό.

   Οι αντιφάσεις αλώνουν και ανατρέπουν τα συνηθισμένα. Φαίνεται και στην αρχιτεκτονική. Οι πολυκατοικίες χτίστηκαν για να στεγάσουν την παραδοσιακή οικογενειακή μορφή. Ποιο αρχιτεκτονικό κέλυφος μπορεί να υποστηρίξει τη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα με τις μονογονεϊκές οικογένειες, τους μετανάστες και τους μοναχικούς; Ο Ζήσης Κοτιώνης, καθηγητής Αρχιτεκτονικής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, επισημαίνει ότι, ενώ στο κέντρο παρατηρείται αύξηση των άδειων διαμερισμάτων, ποτέ οι άστεγοι δεν ήταν περισσότεροι. Δεν ξέρω γιατί η παρατήρηση αυτή μου φέρνει στο μυαλό την επιγραφή που υπάρχει στην είσοδο του Βικτωριανού νεκροταφείου της Γλασκώβης: «Απαγορεύεται το παρκάρισμα. Μόνο οι ένοικοι».

   Ο Ορχάν Παμούκ λέει ότι γράφει όχι για να πει μια ιστορία, αλλά για τη συνθέσει. Γράφει, γιατί φοβάται μην ξεχαστεί. Γράφει, γιατί του αρέσει η δόξα, το ενδιαφέρον που προκύπτει για κείνον από το γράψιμο. Γράφει, γιατί του αρέσει να τον διαβάζουν. Γράφει, γιατί πιστεύει ότι τα βιβλία του, έτσι όπως είναι στημένα στα ράφια, είναι αθάνατα. Καλά, αυτός βραβεύτηκε νωρίς και δεν θα ξεχαστεί.

   Ούτε ο Βαλέρι Γκέργκιεφ θα ξεχαστεί. Εμφανίζεται αυτή την εβδομάδα σε δύο sold-out συναυλίες στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Οι τυχεροί θα τον απολαύσουν. Στενός φίλος του Βλαντίμιρ Πούτιν και ένας από τους 100 πιο ισχυρούς άνδρες για το 2010 σύμφωνα με τη λίστα του περιοδικού ΤΙΜΕ. Έχει μια καταπληκτική ικανότητα να βρίσκει ταλέντα. Μια από τις ανακαλύψεις του ήταν και η λαμπερή υψίφωνος Άννα Νετρέμπκο. Τη βρήκε στα είκοσί της να σφουγγαρίζει τα πατώματα του Μαριίνσκι.

    Ούτε ο Μίκης θα ξεχαστεί. Κι αυτό δεν θα οφείλεται στη «Σπίθα», αλλά στις σπίθες που, δεκαετίες μέχρι τώρα, ανάβει με τη μουσική του στις ψυχές μας.

    Αλλά και όσα ξεχαστούν, είναι δυνατόν από καιρό σε καιρό να ανασύρονται από το ίζημα του χρόνου και να ξανακάνουν την εμφάνισή τους. Τίποτα δεν πάει χαμένο, που έλεγε και ο άλλος μεγάλος Μάνος. Το κείμενο της ανάρτησης που θα ακολουθήσει το ζήλεψα. Από τον τίτλο μέχρι την τελεία του τέλους. Δεν γνωρίζω τον αρχιτέκτονα Παναγιώτη Τουρνικιώτη. Μπορώ όμως να συμπεράνω ότι πρόκειται για έναν ξεχωριστό άνθρωπο.

   Τελευταία σημείωση, άσχετη άλλα σημαντική, μια ρήση του Adorno για την ημιμόρφωση. Δεν πρόκειται για μισή μόρφωση ή απουσία μόρφωσης. Είναι η προσωποποίηση της έχθρας απέναντι στη μόρφωση. Είναι η συλλογική πατερίτσα της ανάπηρης πλειονότητας.

Δεν υπάρχουν σχόλια: